امام صادق(ع) از منظر روایات معصومین(ع)

۱- امام کاظم(ع): (کَانَ یُعْرَفُ مَوْضِعُ سُجُودِ ابِی عَبْدِ اللَهِ(ع) بِطِیبِ رِیحِهِ؛ مکان سجده امام صادق(ع) با بوی خوشش شناخته می­شد).

۲-مالک بن انس (فقیه مدینه و امام مالکی­های اهل سنت) می گوید: خدمت امام صادق(ع) رسیدم و ایشان برای من متکایی گذاشتند و احترام زیادی کردند و فرمودند: ای مالک، من تو را دوست دارم. پس این سخن باعث شادی من شد و خدا را حمد کردم. سپس مالک درباره امام صادق چنین گفت: امام صادق(ع) از یکی از سه حال خارج نبود: یا در حال روزه بود یا در حال نماز و یا در حال ذکر… .

سخنان نورانی حضرت صادق ال محمد(ص)

۱-)لَا یَتِمُّ الْمَعْرُوفُ اِلَا بِثَلَاثَهِ تَعْجِیلِهِ وَ تَصْغِیرِهِ وَ سَتْرِهِ؛ نیکی کامل نمی­شود، مگر با سه چیز؛ زود انجام دادن ان و کوچک شمردنش و پنهان کردنش).

۲-(وَ ارْوَحُ الرَوحِ الْیَاْسُ مِنَ النَاس؛ بزرگ ترین ارامش ناامیدی از مردم است).

۳-(مَنْ یَثِقْ بِاللَهِ یَکْفِهِ مَا اهَمَّهُ مِنْ امْرِ دُنْیَاهُ وَ اخِرَتِه؛ هر کس از خدا بترسد خداوند نیازها و خواسته­های دنیا و اخرت او را براورده می­سازد).

۴- (مَنْ اَذَاعَ فَاحِشَهً کَانَ کَمُبْتَدِیِهَا وَ مَنّ عَیَّرَ مُوّمِناً بِشَیْءٍ لَمْ یَمُتْ حَتَی یَرْتَکِبَهُ؛ هر کس فاحشه­ای را گسترش دهد مانند کسی است که ان را شروع کرده است و هر مومنی را برای گناهی سرزنش کند، نمی­میرد تا اینکه خودش ان گناه را انجام می­دهد).

۵-(بَرُّوا ابَاءَکُمْ یَبَرَکُمْ اَبْنَاوُکُمْ وَ عِفُّوا عَنْ نِسَاءِ النَاسِ تَعِفَّ نِسَاوُکُمْ؛ بر پدران خود نیکی کنید تا فرزندان شما نیز بر شما نیکی کنند و نسبت به زنان مردم عفت داشته باشید تا زنان شما نیز عفت داشته باشند).

احادیث امام صادق(ع)

خداوند به بنده به خاطر محبت شدید او به فرزندش رحم می­کند.

جایگاه مردم را نزد ما از شمار روایاتی که از ما نقل می­کنند، بشناسید.

هر که در برادرش کار ناپسند ببیند و بتواند او را از ان بازدارد و چنین نکند، به او خیانت کرده است.

مرد برای اداره منزل و خانواده خود به سه خصلت نیاز دارد که اگر در طبیعت او نباشد، باید خود را به تکلّف به انها وادارد: خوشرفتاری، گشاده­دستی سنجیده و غیرت برای محفاظت از انها.

پیروان ما کسانی هستند که در کارهای نیک پیش­قدمند و از اعمال بد خودداری می­کنند.

بی رغبتی به دنیا موجب راحتی قلب و سلامتی بدن است.

مومن از اهن سخت­تر است؛ زیرا اگر اهن در اتش گداخته شود، رنگش تغییر پیدا می­کند ولی مومن اگر کشته شود و دوباره زنده گردد و مجدداً او را بکشند، دل او از ایمان برنمی­گردد.

چون خدا خیر بنده­ای را بخواهد، او را نسبت به دنیا بی­رغبت و نسبت به دین دانشمند و او را به عیوبش اگاه گرداند و به هر که این خصلت­ها داده شود، خیر دنیا و اخرت داده شده است.

اشاره/ رییس مذهب

حضرت امام جعفر صادق(ع)، رییس مذهب جعفری در روز هفده ربیع­الاول سال ۸۳ هـ .ق چشم به جهان گشود. پدرش امام محمد باقر(ع) و مادرش (ام فروه) دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر است. حضرت صادق(ع) تا دوازده سالگی، معاصر جد گرامی­اش حضرت سجاد(ع) بود و مسلماً تربیت اولیه ایشان، تحت نظر ان بزرگوار صورت گرفت. پس از رحلت امام چهارم، نوزده سال نیز در خدمت پدر بزرگوارش امام محمد باقر(ع) زندگی کرد و به این ترتیب، ۳۱ سال از عمر شریف خود را در خدمت جد و پدر بزرگوارش که هر یک از انان حجت زمان خود و منشا فیض الهی بودند، کسب نور فرمود. بنابراین، صرف­نظر از جنبه الهی و افاضات رحمانی که هر امامی ان را دارا است، بهره­مندی از محضر ان دو بزرگوار موجب شد که ان حضرت با استعداد ذاتی و شمّ علمی و ذکاوت بسیار، به حد کمال علم و ادب رسید و در عصر خود، بزرگ­ترین قهرمان علم و دانش گردید. پس از درگذشت پدر بزرگوارش، ۳۴ سال نیز دوره امامت ایشان بود که در این مدت، (مکتب جعفری) را پایه­ریزی کرد و موجب بازسازی و زنده نگه­داشتن شریعت محمدی(ص) شد.

عصر امام صادق(ع) یکی از توفانی­ترین ادوار تاریخ اسلام است و سرشار از اغتشاش ها و انقلاب­های پیاپی گروه­های مختلف است، به ویژه خون خواهان امام حسین(ع)، که سرانجام همین انقلاب­ها پایه شوم حکومت بنی­امیه را ویران ساخت و مردم را از یوغ ستم انان نجات بخشید؛ ولی سرانجام بنی­عباس با توطیه و مکر و فریب افکار عمومی، به ناحق از این انقلاب بهره گرفتند و خلافت را تصاحب کردند. انتقال حکومت هزارماهه بنی­امیه به بنی­عباس، پرهرج و مرج­ترین دورانی بود که زندگانی امام صادق(ع) را فراگرفته بود.

عصر ان حضرت، عصر برخورد مکتب­ها و عصر تضاد افکار فلسفی و کلامی مختلف بود که از برخورد ملت­های مسلمان با مردم کشورهای فتح­شده و نیز روابط مراکز اسلامی با دنیای خارج به وجود امده و در مسلمانان نیز شور و هیجانی برای فهمیدن و پژوهش پدید اورده بود. در این دوران حسّاس، کم­ترین کم­کاری یا عدم هشیاری و تحرک پاسدار حقیقی اسلام، یعنی امام صادق(ع)، خدای نکرده موجب نابودی و پوسیدگی اموزه­های حیات­بخش اسلام هم از درون و هم از بیرون می­شد. امام در گیرودار چنین بحرانی می­بایست از یک سو به فکر نجات افکار توده مسلمانان از الحاد و بدبینی و کفر و نیز مانع انحراف اصول و معارف اسلامی از مسیر راستین باشد و از سوی دیگر، شیعه را از اضمحلال و نابودی برهاند؛ شیعه­ای که در خفقان و شکنجه حکومت پیشین، اخرین رمق­ها را می گذراند. رجال و مردان باارزش شیعه، یا مخفی بودند و یا در زرق و برق حکومت غاصب ذوب شده بودند و جریت ابراز شخصیت نداشتند. حکومت جدید هم در کشتار و بی­عدالتی، دست­کمی از حکومت اموی نداشت. زندگی پربار امام جعفر صادق(ع) مصادف با خلافت پنج نفر از بنی­امیه بود که هر یک به نحوی موجب تـالم و کدورت روح بلند امام معصوم(ع) را فراهم می­کرده­اند و دو نفر از خلفای عباسی (سفاح و منصور) در بیداد و ستم، بر امویان پیشی گرفتند، چنان که ان حضرت در ده سال اخر عمر شریفش در ناامنی و ناراحتی بیشتری به سر برد و سرانجام به دست منصور دوانیقی، در ۲۵ شوال ۱۴۸ هجری قمری مسموم شد و به شهادت رسید.

امام صادق(ع) و مهدویت

احادیث زیادی در باب مهدویت از امام صادق(ع) نقل شده که برخی از انها در زیر امده است:

۱- (اگر او (امام زمان) را دریابم تمام عمر به او خدمت می­کنم).

۲-(در شب و روزت منتظر فرج مولایت باش)

۳-. (ان که) به ما ایمان اورد و سخن ما را تصدیق کند و منتظر امر (فرج) ما باشد، همچون کسی است که زیر پرچم قایم به شهادت برسد).

۴-. (منتظر ظهور امام دوازدهم، مانند کسی است که در رکاب پیامبر خدا شمشیر کشیده است و از ایشان دفاع می­کند).

۵- (امام و پیشوای خود را بشناس که اگر امام را شناختی، ظهور زودتر روی دهد یا دیرتر، تو را زیانی نمی­رسد).

۶- (قائم ما خاندان پیامبر روز جمعه قیام می­کند).

۷-)قائم ما را دو غیبت است؛ یکی طولانی و دیگری کوتاه. در غیبت نخستینش جایگاه ان حضرت را شیعیان خاص او می­دانند، و در غیبت دوم از جایگاه او کسی جز خدمتکارانش، که بر دین اویند، اگاه نیست).

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه