البته گناهان مردم یکى از عوامل زمینه‏ساز غیبت است. امّا این به معنى انحصار عوامل غیبت نیست. چرا که بشر بدون اتّکا به جهان وحى نمى‏تواند بر تمامى ابعاد احکام و وقایع دینى مسلّط باشد. از سوى دیگر، براى قُرب ظهور و فرج تأکید بسیارى بر ترک گناه و اصلاح فرد و جامعه شده است. هر جا سخن از آرزوى ظهور است سخن از صلاح و تقوى هم هست.به شرط تقوى و زلالى جان، مى‏توانیم با زبان‏هاى پاک و جانهاى زلال از خداوند متعال تقاضا کنیم که ظهور زودتر واقع بشود. و این هم بدان معنى نیست که خوب شدن ما حتمیت ظهور را به همراه داشته باشد. پاکى و صلاح، زمینه ظهور است نه علّت تامّه آن.

امامان‏^{علیهم السلام} هنگام شکوه شیعیان از درازى غیبت، به دعا براى فرج و رعایت تقوى فرمان داده‏اند و حتى کسانى که در دوران غیبت خدمت حضرت مهدى‏^{علیه السلام} رسیده‏اند، چنین سفارشى را شنیده‏اند. از جمله در یکى از توقیعات حضرت مهدى‏^{علیه السلام} که براى شیخ مفیدرحمه الله نوشته‏اند، آن حضرت به شیعیان چنین امر فرموده‏اند:

«فاتقوا اللَّه جل جلاله و ظاهرونا على انتیاشکم من فتنهٍ قد انافت علیکم»

(تقوى پیشه کنید و ما را در نجات خود از فتنه‏اى که شما را احاطه کرده یارى کنید.)