اهدنا الصراط المستقیم

معرفت به مقام ربوبی پروردگار و تاثیراتی که بر زندگی بشر و عالم هستی دارد ،حقیقت حمد را به خدای متعال منحصر کرد. این معرفت معبری برای رسیدن به توحید و بندگی شد و انسان با اختیار خود زیر چتر ربوبی پروردگار رفت و اعلام داشت :”ایّاک نعبد”همین معرفت و توحید بندگی، مقدمه شد تا انسان در هستی هیچ عاملی را موثر در برابر خطرها و موانع نبیند و حتی بر انجام حقیقت بندگی از خداوند یاری طلب کند. کسی که جهان را شکوفا شده از سوی خدا بداند و همه ی صفات موجب حمد و ستایش او را به او منحصر کند و بندگی و استعانتش خالص برای او باشد ، در عرصه ی پهناور حیات و تحیّری که در انتخاب شایسته ترین رفتار و عمل پیدا می کند ، دست نیاز به سوی او دراز کرده و هدایت به راه مستقیم را از او طلب می کند.

این آیه از زبان انسانهایی است که نگران سرنوشت خود بوده و به جستجوی راه راست هستند . آنها دلالت و راهنمایی به راه مستقیم و بدون اعوجاج را از خداوند متعال می طلبند؛ زیرا او را تنها شایسته ی هدایت و راهنمایی دیگران می بینند که می تواند انسان ها را از راه بدون انحراف و اعوجاج و نزدیک ترین مسیرها به نجات از فرجام بد و وصول به لذت های خالص و سرمد برساند.

چون در هر مرحله ای از مراحل حیات ، ارتباطات انسان با خدا ، خود و طبیعت و دیگران موضوع جدید می یابد و انسان در دو راهی استقامت یا انحراف و کژی قرار می گیرد ، تقاضای مستمر هدایت به راه مستقیم ، صحیح است ، هرچند تا کنون در راه مستقیم و مسیر حق قرار داشته باشد.

 منبع :تفسیر تنزیلی همگام با وحی

                                                          مولف : حجت الاسلام والمسلمین دکتر عبدالکریم بهجت پور